Praca jest wizualną opowieścią o gatunkach, które zjedliśmy lub za chwilę zjemy. Przewodnikiem po jadalnych, zagrożonych obecnie gatunkach oraz opowieścią o roślinach, które są na ten kryzys odpowiedzią. O roślinach, których nie jemy, bo ich nie znamy – dzikich odmianach, lub odmianach, które nie trafiają na półki sklepowe, za to porastają miejskie nieużytki. Praca inspirowana jest zjawiskiem „kulinarnego wymierania”, któremu swoją książkę poświęciła Lenore Newman. Wymieranie gatunków towarzyszy naszej planecie od bardzo dawna – jest jej nieodłączną częścią. Proces ten kojarzony jest najczęściej
ze zmianami klimatycznymi oraz z ewolucją biologiczną poszczególnych gatunków, w myśl zasady: silniejszy przetrwa. Jednak zjawisko wymierania kulinarnego, ma swój początek dużo wcześniej niż możemy przypuszczać i nie ma ono związku ze wspomnianymi czynnikami, ponieważ koncentruje się na jedzeniu. Owo znikanie ma kilka przyczyn. Istnieją bowiem gatunki, co do których możemy być prawie pewni, że wyginęły z powodu ludzkiej zachłanności (Silphium) i przez łatwość polowania na konkretne zwierzęta (gołębie wędrowne, dodo). Obecnie „znikanie” spowodowane jest głównie przez prywatyzację nasion, tworzenie monokultur oraz celowe ograniczanie różnorodności odmian roślin jadalnych, co w dłuższej perspektywie powoduje
większą podatność na patogeny. Dołóżmy do tego eksportowanie żywności na szeroką skalę, by na koniec powrócić do globalnego ocieplenia, które sprawi, że dzisiejszym Silphium może niedługo stać się miód, kawa syrop klonowy, awokado czy czekolada.

Instalacja składa się obiektów reprezentujących wybrane składniki obecnych i dawnych potraw, do których nie mamy dostępu lub wkrótce go stracimy.